still ill

Στο μετρό,κάποιες ώρες και σε ορισμένους σταθμούς,διέρχονται σχεδόν άδειοι οι συρμοί.Οι λιγοστοί επιβάτες,αμίλητοι και ανέκφραστοι,ακροβολίζονται με τρόπο που συνιστά κόλαφο για τους ρήτορες των ανθρωπίνων επαφών.Ίσως και να έχουν δίκιο οι αλιβάνιστοι από το φιλάλληλο πνεύμα των γιορτών που δεν αντέχουν την παρουσία του άλλου δίπλα τους και αντίκρυ,δεν υπομένουν πάνω τους το ξένο βλέμμα,αδιάκριτο,διερευνητικό,ενίοτε λάγνο,ποτέ όμως ακτινοβόλο.
Ευτυχώς λόγω των ημερών,τα βαγόνια είναι ασφυκτικά γεμάτα και αδυνατώ να διαπιστώσω τη ματαίωση των σιροπιαστών ασμάτων που,υπεργείως πλέον,μέλπουν την αγάπη σε κοσμοβριθείς πλατείες.Ό,τι καθεύδει,υμνείται.
Προτίμησα,αντί για την αγωνιώδη περιδίνηση σε ορόφους πολυκαταστημάτων,να πιω κάτι.Παρήγγειλα ένα Hennessy πίσω από τη διάφανη πρόσοψη ενός παρακμιακού cafe,ακούγοντας κάτι αδιάφορο να παίζουν τα ηχεία.Ήθελα εκείνη τη στιγμή,παρά την ακαταλληλότητα του χώρου,να ακούσω ένα τραγούδι του Τσιτσάνη.Αναδεύοντας το περιεχόμενο του ποτηριού και πριν αυτό μουσκέψει τα χείλη να ηχήσουν τα λόγια: έχω να λάβω γράμμα σου,σαράντα μέρες τώρα,τάχα να ζης ή χάθηκες σαν το πουλί στην μπόρα.Οι πότες γνωρίζουν πως το αλκοόλ εντείνει τη θέρμη του την ώρα που το κορμί ριγεί.Και γι'αυτό συνεχίζουν οι στίχοι Άλλοι μου λεν πως πέθανες και άλλοι πως ζεις για μένα,και άλλοι πως μ'απαρνήθηκες και πάνε όλα χαμένα.Τη γλυκανάλατη σκηνοθεσία διέκοψε ο σερβιτόρος που βαριεστημένα ακούμπησε το ποτό στο τραπέζι,συνοδία μπαγιάτικων ξηρών καρπών.Η αδύναμη φλόγα του λειωμένου επιτραπέζιου κεριού έπνεε τα λοίσθια.Παρατηρούσα αφηρημένα την κίνηση έξω από το τζάμι .Σε λίγο άρχισα να μασουλάω ανόρεχτα τους ξηρούς καρπούς,κοιτώντας ρεμβωδώς το φθίνον πυρ.Ένα εξίσου αδιάφορο τραγούδι διαδέχτηκε το προηγούμενο.
Στους δρόμους ο κόσμος περπατά βιαστικά.Το κρύο και η σπουδή μην τυχόν και καθυστερήσουν την φέρελπι συνάντηση με την πλησμονή κάνουν πιο γοργό το βήμα.'Ομως ο ανθρώπινος χείμαρρος ξεφουσκώνει τα νερά του στους φωτεινούς σηματοδότες.Εκεί,για λίγα δευτερόλεπτα,σαν τον ηθοποιό που ψάχνει τις ανάσες του,τον αναγνώστη που σηκώνει το κεφάλι του απ'το βιβλίο,αισθανόμαστε τον κόσμο που εδράζεται στις σκέψεις μας να μεταφέρεται αλλού:
Σε πρόσωπα αγχωμένα,όπως το δικό μας,που περιμένουν,ποιος ξέρει τι άλλο εκτός από τη διέλευση στο απέναντι πεζοδρόμιο,στα χαρούμενα μάτια των παιδιών,στο τυχαίο άγγιγμα απρόσεκτων συνοδοιπόρων και την ευγένεια της συγγνώμης τους,αποδεικνύοντας πως ο πολιτισμός δεν αφορά αποκλειστικά στην καλλιτεχνική έκφραση αλλά και στην πεζή καθημερινότητα.
'Οταν το χρώμα του φωτεινού σηματοδότη αλλάζει ξανά,συνεχίζουμε την πορεία μας και τους ατελεύτητους,αλυσιτελείς μονολόγους μας για να αμφισβητήσουμε άλλη μια φορά την πρόσκαιρη ωραιοποίηση,αντιλαμβανόμενοι την αδημονία των οδηγών που παρακολουθούν το φανάρι μέσα από τον μοναχικό μικρόκοσμο του οχήματός τους.